Bonsai - recenzja - kafelkowe drzewo

Autorzy: Rosaria Battiato, Massimo Borzi, Martino Chiacchira

Ilustrator: Davood Moghaddami

Wydawnictwo: Foxgames

Gatunek: familijne, kafelkowe, logiczne

Opis ogólny

W grze „Bonsai” wcielacie się w hodowców drzewek. Co rundę albo pozyskujecie kafelki drewna, liści, kwiatów lub owoców oraz karty, które dają określone profity, albo wykorzystujecie zdobyte kafelki, by hodować drzewo.

Hodowla nie jest taka prosta, bo należy trzymać się kilku reguł – drewno musi stykać się z drewnem (w ten sposób powstaje pień), liście dotykać drewna, kwiaty można położyć tylko do liści, a owoce mogą wejść tylko pomiędzy dwie płytki liści.

Każdy z elementów drzewka punktuje inaczej, a realizując płytki celów można poczuć atmosferę wyścigu.

Najważniejsze informacje

To lekka, rodzinna gra, w której liczy się planowanie i zarządzanie pozyskanymi zasobami.

Spodoba się miłośnikom gier o naturze.

40-minutowa rozgrywka jest bardzo syta, a tryb jednosobowy ma kilka poziomów trudności i wymagających scenariuszy.

Wrażenia

Wyczuwam w tej grze vibe innych gier z pierwiastkiem zen – „Seikatsu”, „Calico” czy „Kaskadii”. Nie jest to mózgożer, ale myśleć i planować do przodu trzeba.

Bardzo emocjonujące są momenty, gdy mamy już spełniony niższy próg celu i analizujemy, czy rywale mogą nas ubiec z wyższym progiem. Zdarza się, że przestrzelimy swoje szanse, ale do samego końca nie da się przewidzieć, kto wygra, bo nawet w ostatniej turze może nam wypaść karta bonusu, która da nam ekstra punkty.

Począktowo drażniły mnie rozjeżdżające się kafelki, ale ostatecznie przestałam na to zwracać uwagę. Gra jest zdecydowanie piękna, a mi jako fanki Japonii podeszła w szczególności.

Interakcja

Mocno wyczuwalna - rywale podbierają karty z planszy i ścigają się o zdobycie płytek celów.

Skalowalność

Optymalna - gra się tak samo dobrze we dwójkę jak w większym gronie. Tryb solo też jest odpowiednio wymagający!

Regrywalność

Płytki celów wpływają na obraną taktykę, a za każdym razem nasze drzewka wyglądają inaczej. Jest dobrze!

Podsumowanie

Do gry w „Bonsai” wcale nie trzeba mieć tyle cierpliwości, co do hodowania prawdziwego drzewka. Zasady przyswaja się błyskawicznie, ikonografia wpada do głowy, a wybieranie między powiększaniem drzewka, a zwiększaniem swoich „mocy” w przyszłych turach jest miodna.

Uwielbiam też sam proces układania – motyw świetnie współgra z mechaniką. Jedna z tych gier, do których chętnie zasiada u nas absolutnie każdy członek rodziny.