Horror w Arkham Gra Karciana – recenzja

Dzisiaj oceniam zestaw podstawowy tej gry, a w kolejnych recenzjach zajmę się dużymi i małymi dodatkami. Gra dedykowana jest dla jednego lub dwóch graczy w wieku 14+ (młodsi też na pewno dadzą radę), natomiast czas rozgrywki przewidziany jest na około 1-2 godzin, choć nie raz potrafi się przedłużyć. Skrót LCG czyli Living Card Games oznacza, że mamy do czynienia z grą karcianą, w której sami decydujemy jak będzie wyglądała talia, którą będziemy grali. Żeby taką stworzyć należy przede wszystkim zakupić zestaw startowy, który przedstawia podstawowe zasady, różne typy i specjalizacje kart oraz pokazuje w jaki sposób można tworzyć swoją talię. Kolejne dodatki wprowadzają nowe karty, których możemy użyć i w ten sposób modyfikować zestaw, którym graliśmy do tej pory. Oprócz tego w każdym dodatku pojawia się jeden lub kilka scenariuszy, w które możemy zagrać. Jest to kolekcjonerska gra, która dzięki wcześniej wybranym kartom umożliwia stworzenie naszej własnej postaci specjalizującej się w konkretnych rzeczach.

Horror w Arkham Gra Karciana – co w pudełku?

Pudełka do gier LCG nie są wielkich rozmiarów. Zazwyczaj są to małe lub średniej wielkości opakowania wypełnione kartami i innymi mniejszymi elementami. W pudełku z zestawem podstawowym znajdziemy 119 kart graczy, które zostały podzielone na kilka typów i specjalizacji. Oprócz tego mamy 110 kart dopasowanych do scenariuszy, 5 bohaterów do wyboru, 149 żetonów, 2 instrukcje oraz 1 podręcznik kampanii. Dwie instrukcje to standard wprowadzony jakiś czas temu przez FFG. W jednej z nich mamy wyjaśnienie podstawowych zasad, natomiast druga to takie kompendium wiedzy, do którego można sięgnąć w razie jakichkolwiek wątpliwości.

Zawartość pudełka

Horror w Arkham Gra Karciana – przygotowanie gry i zasady

Podstawową czynnością jaką musimy wykonać to przygotować swoją talię kart. Decydując się na konkretną postać mamy dokładnie opisane jaki rodzaj kart możemy użyć. Jeżeli gramy w trybie kampanii to można dodatkowo zakupić nowe lub ulepszone karty za zdobyte punkty doświadczenia. Dzięki temu będziemy w stanie sprawniej radzić sobie z coraz większymi niebezpieczeństwami. Następnie przygotowujemy wybrany scenariusz i tutaj również gra przychodzi nam z pomocą. Podręcznik kampanii opisuje krok po kroku jakie czynności należy wykonać. Za każdym razem jest to przygotowanie odpowiedniego zestawu kart Spotkań, ułożenie fabularnych kart Tajemnic i Aktów oraz rozłożenie kart Lokacji w odpowiedni sposób – to właśnie one symbolizują planszę po której będą poruszać się nasze postaci. Następnie wyciągamy żetony obrażeń fizycznych i psychicznych oraz wykładamy znaczniki zasobów i żetony wskazówek/zagłady. Na koniec wybieramy jeden z czterech poziomów trudności a księga kampanii tłumaczy jakie przygotować żetony chaosu, które będą modyfikowały nasze wartości umiejętności. Każdy gracz dobiera 5 żetonów zasobów za które kupuje się karty oraz bierze 5 kart z talii, które będą tworzyły tzw. rękę startową. Czas przygotowania jest uzależniony od naszego zaznajomienia się z grą oraz tego czy rozgrywamy dany scenariusz pierwszy raz czy kolejny – w każdym razie zajmuje to zazwyczaj jakieś 15 minut.

W trakcie gry będziemy przemierzać poszczególne lokacje i najczęściej albo zbierać żetony wskazówek albo walczyć z rozmaitymi potworami i innymi niemiłymi wydarzeniami. Choć brzmi to może trywialnie, to jednak gra oferuje całkiem sporo rozmaitych możliwości. Mając jedynie trzy akcje do wykonania w swojej turze nie raz trzeba się dobrze zastanowić jak je rozplanować. Czy przesunąć się na nowy obszar i zobaczyć co on skrywa? Czy starać się zdobyć wskazówki, które często są niezbędne w ruszeniu fabuły do przodu? A może poświęcić akcje żeby zakupić karty z ręki lub dobrać nową kartę albo żeton zasobu? To nie są jeszcze wszystkie możliwości jakie możemy zrobić w swojej rundzie, bo przecież często będziemy walczyć z potworami i kultystami.

Walka została przedstawiona bardzo przejrzyście, a jednocześnie nie raz trzeba użyć swojego zmysłu taktycznego. Każdy przeciwnik posiada wartość walki, życia oraz uniku. Żeby go zranić sprawdzamy wartość walki naszej postaci, dodajemy bonusy z wybranych ulepszeń (np. z broni i/lub sprzymierzeńca jeżeli mamy te karty wykupione), a następnie losujemy żeton chaosu, który najczęściej będzie obniżał naszą zdolność bojową. Jeżeli po tym wszystkim wciąż mamy większą wartość walki niż atakowany potwór, to zadajemy mu obrażenie (najczęściej tylko jedno, ale część kart może to modyfikować). Ale to nie jedyna forma interakcji z wrogami. Można spróbować ich uniknąć i uciec albo zaatakować gdy przeciwnik jest w zwarciu z innym graczem lub gdy jego karta jest „wyczerpana” i dzięki temu jest chwilowo bezbronny. Niezwykle przydatne jest również analizowanie ruchów przeciwników. Niektórzy wrogowie w ogóle nie będą się poruszać, inni zaczną polować na konkretnego gracza a jeszcze inni przesuną się po prostu o jedną lokację według oznaczeń na kartach. Opcji jest sporo, a to sprawia, że choć każda walka opiera się na tym samym schemacie, to do wielu z nich trzeba podejść indywidualnie.

Karty postaci dostępnych w grze

Bardzo ciekawym motywem jest zagrywanie kart z ręki. Możemy to zrobić na dwa sposoby: podstawowa metoda to wykupienie karty za taką ilość żetonów, jak zostało zaznaczone w górnym lewym rogu. W ten sposób możemy nabyć broń, sprzymierzeńca, księgę i różnego rodzaju ulepszenia zdolności. Ale kartę możemy użyć również bezpośrednio w trakcie testu umiejętności. Ponieważ bardzo często w tej grze mamy do czynienia z testem, który możemy przegrać, wprowadzono możliwość użycia karty z ręki, która daną zdolność jednorazowo zwiększa. W lewej części karty są symbole naszych umiejętności. Czasami jest jeden symbol, innym razem jest ich kilka. Do każdego testu możemy użyć taką ilość kart jaką chcemy żeby zwiększyć wartość testowanej zdolności i łatwiej zdać test. Niestety taką kartę zawsze potem odrzucamy i nie możemy jej już potem wykupić.

Kolejnym ciekawym rozwiązaniem są połączenia między lokacjami. W tej grze nie ma tradycyjnej planszy – jest ona budowana za pomocą kart. Żeby zachować większy realizm poszczególne obszary są oznaczone odpowiednimi symbolami. Dzięki takiemu działaniu zawsze widać na danej karcie z którymi lokacjami jest ona połączona i w jaki sposób trzeba się poruszać żeby dotrzeć do interesującego nas miejsca.

Gdy wykonamy swoje akcje przychodzi czas na wrogów. Ci, którzy są w zwarciu z graczem atakują go i zabierają mu punkty zdrowia fizycznego i psychicznego tak jak mają zaznaczone na karcie. Wróg, który może się poruszyć przesuwa się o jedną lokację w stronę najbliższego badacza lub tego gracza, który spełnia wszystkie wymagania i jeżeli znajdzie się z nim na tym samym obszarze, to wchodzi z nim w zwarcie. Natomiast jeżeli karta przeciwnika była „wyczerpana” czyli obrócona w poziomie, to taki wróg zostaje „przygotowany”, jego karta wraca do normalnej pionowej pozycji i w kolejnej rundzie przejdzie standardową aktywację. Następnie każdy gracz dobiera po jednym żetonie oraz jednej karcie i następuje faza Mitów.

Karta postaci i jej statystyki

W grze występują dwie talie fabularne – jedna posuwa się do przodu dzięki wysiłkom graczy. Najczęściej ma to związek ze zbieraniem wskazówek lub pokonaniem któregoś z wrogów. Druga talia związana jest ściśle z mechaniką samej gry i jej postęp zazwyczaj powoduje niezbyt miłe dla badaczy wydarzenia. Za każdym razem podczas fazy Mitów kładzie się żeton zagłady na odpowiedniej karcie i jeżeli liczba żetonów będzie równa lub większa od ilości wydrukowanej, to należy spowodować postęp talii, co przybliża graczy do przegranej. Trzeba więc cały czas walczyć z presją czasu i starać się, aby to talia badaczy częściej postępowała naprzód. Na koniec każdy gracz drżącą ręką ciągnie jedną kartę z talii Spotkań i sprawdza jakie niemiłe niespodzianki spotkały go w tej rundzie.

To tylko najważniejsze zasady, ale myślę, że dobrze pokazują, że „Horror w Arkham LCG” jest grą wymagającą zaangażowania i wczucia się w historię. Pojedynczy scenariusz potrafi czasami zająć 2-3 godziny, ale jest to czas dobrze zagospodarowany i wypełniony emocjami.

Horror w Arkham Gra Karciana – wrażenia z rozgrywki

Miałem duże obawy co do tej gry. Kilka lat temu zagrywałem się we „Władcę Pierścieni LCG”, ale ostatecznie tamta gra znużyła mnie niemiłosiernie i dostrzegłem, że bardzo mało w niej było klimatu rodem z książek Tolkiena. Po prostu nie potrafiłem w niej odnaleźć magii Śródziemia i obawiałem się, że tutaj będzie podobnie. Tym bardziej, że jest to gra kolekcjonerska. Ostatecznie jednak dałem jej szansę i nie żałuję ani jednej chwili z nią spędzonej.

Przede wszystkim jest to gra mocno nastawiona na fabułę. Chociaż samych kart z historią nie ma zbyt wiele, to doskonale potrafią wprowadzić w klimat i pociągnąć historię. Mimo, że obydwie talie rozwijają się niezależnie od siebie, to fabuła w nich opowiadana idealnie się zazębia i przez całą długość trwania scenariusza ma się wrażenie obcowania z dobrze skonstruowaną historią. W zestawie podstawowym mamy do czynienia z mini-kampanią, czyli trzema scenariuszami, które najlepiej rozgrywać po kolei. Pierwszy z nich jest swego rodzaju wprowadzeniem do mechaniki gry i dopiero pod koniec pokazuje pazury, gdy przestaje być grzeczny i atakuje graczy z całą siłą. Drugi rozgrywający się w całym miasteczku ukazuje całe piękno mechaniki i współzależności pomiędzy wszystkimi elementami. Ostatni scenariusz jest takim podsumowaniem całości i choć potrafi dać w kość, to jednak poprzedni zrobił na mnie większe wrażenie.

Każda postać może korzystać z różnych typów kart

To, co mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło to właśnie poszczególne elementy mechaniki, które dobrze się uzupełniają. Połączenia między lokacjami dotyczą nie tylko badaczy, ale również wrogów przez co łatwiej przewidzieć ich ruchy. Karty Spotkań potrafią być bezpośrednio powiązane nie tylko z samymi graczami, ale również z wrogami czy samymi pomieszczeniami. Z kolei karty graczy przy dobrym ułożeniu są w stanie wytworzyć naprawdę zabójcze combo dzięki któremu jesteśmy w stanie sprawnie pokonać trudnego przeciwnika. Również poszczególne postaci są mocno spersonalizowane przez co każdą z nich gra się zupełnie inaczej.

Najbardziej urzekł mnie klimat, który udało się uchwycić w tej grze. Duch Lovecrafta wprost bije tutaj z każdej karty. Zaczynając od klimatycznych, bardzo udanych ilustracji a kończąc na krótkich fabularnych opisach na części kart oraz na każdej lokacji, które pomagają w przeżywaniu historii. O dwóch fabularnych taliach i o tym jak dobrze one współdziałają ze sobą już pisałem. Natomiast mistrzostwem jest wprowadzony tutaj system kampanii. Nie chodzi tylko o samą kontynuację fabuły, ale również o rozwój naszych bohaterów poprzez dokupywanie lepszych kart a także o konsekwencje wyborów z poprzednich scenariuszy. Byłem bardzo zaskoczony gdy już na wstępie drugiej historii odczułem (drobne, ale jednak) efekty mojej wcześniejszej decyzji. W zestawie podstawowym mamy fabułę składającą się tylko z 3 części, ale kolejne historie z następnych dodatków oferują o wiele bardziej rozbudowane kampanie.

Dzięki temu, że sterujemy tylko jedną postacią, a nie całym zastępem herosów, o wiele łatwiej jest wczuć się w naszego bohatera. Bardzo szybko poznamy jego mocne i słabe strony i zaczniemy dzielić się poszczególnymi zadaniami z drugim graczem. „Horror w Arkham Gra Karciana” stawia na całkowitą kooperację i tylko działając wspólnie mamy szansę na zwycięstwo. Jest oczywiście opcja gry solo, ale wydaje mi się, że to właśnie grając we dwójkę można poznać pełnię jej możliwości.

Dzięki klimatycznym kartom można lepiej przeżywać historię

Na koniec chwila narzekania: przez moment czułem się nieco oszukany przez FFG. Tworząc swoją talię mamy informację, że możemy posiadać maksymalnie dwie kopie tej samej karty w swojej talii. I nie byłoby w tym nic złego gdyby nie fakt, że karty graczy występują w pudełku tylko w jednej kopii. O co tutaj chodzi? Właśnie o to żeby kupić dwa zestawy podstawowe. Oczywiście da radę przejść kampanię tymi kartami, które mamy w pudełku. Ale zapomnijcie, że z czterech dostępnych poziomów trudności dacie radę wygrać na dwóch ostatnich. Już poziom standardowy potrafi mocno dać w kość. Wszystko przez to, że trudno trafić w te najlepsze karty. Dodatkowym problemem jest kwestia łączenia postaci w pary. Na odwrocie mamy napisane który bohater może używać danych kart i niektóre kombinacje są niemożliwe do zrealizowania, ponieważ obie postaci używałyby tych samych zestawów. Problem rozwiązuje się dopiero gdy dokupimy drugi zestaw podstawowy i będziemy mieli dwa komplety kart graczy. Dzięki dwóm zestawom możemy również grać już w cztery osoby. Na szczęście w dodatkach nie ma już takich zagrywek i bez problemu znajdziemy po dwa egzemplarze danej karty.

„Horror w Arkham Gra Karciana” jest jedną z lepszych gier w które grałem i które stawiają na klimat, rozwój historii oraz bohatera. Choć nie raz potrafi mocno pokazać pazury, to jednak za każdym razem chętnie ją rozkładam i jestem bardzo ciekawy co pokażą kolejne scenariusze, bo potencjał tkwiący w tej grze jest naprawdę olbrzymi. Jeżeli chodzi o cenę, to talia startowa do gry kosztuje od 122 zł w dobrych sklepach internetowych.

Sprawdź także polecane przez nas gry karciane:

Gloom | Owocowe Opowieści | Star Realms | Trefle