Paranormalni Detektywi – recenzja

Lucky Duck Games wyrasta na jedno z moich ulubionych wydawnictw. Pokochałam ich już za „Kroniki Zbrodni” i „Kroniki Zbrodni: 1400”, a każda ich następna gra również wywiera wyłącznie pozytywne wrażenia. Tym razem twórcy znów na tapetę wzięli temat kryminalny, ale ugryźli go z zupełnie innej strony. Nie ma tu aplikacji, za to są rzadko spotykane w grach imprezowych rozwiązania. Klimat jest zgoła odmienny, choć nadal mamy tu do czynienia z grą pełną interakcji między graczami, która sprawdzi się zarówno na domówce, jak i przy rodzinnym stole. Nie bez przyczyny objęłam „Paranormalnych Detektywów” patronatem medialnym, bo uważam, że jest to coś absolutnie GENIALNEGO!

---

Paranormalni Detektywi – na czym polega gra?

Gra oferuje dwa tryby zabawy: rywalizacyjny i kooperacyjny, ale różnią się one w zasadzie tylko kwestią punktowania. W wariancie rywalizacyjnym ścigacie się, kto pierwszy rozwiąże tajemnicę, w kooperacji działacie wspólnie – możecie omawiać na głos Wasze hipotezy, ale macie tylko w sumie 2 próby na odgadnięcie historii.

W obydwu przypadkach musicie podzielić się na role. Jeden z Was staje się duchem, który otrzymuje pełne informacje o swojej śmierci. Reszta wciela się w detektywów, których zadaniem będzie odgadnięcie 5 kluczowych cech zbrodni. By wygrać, będziecie musieli podać:

• kto jest odpowiedzialny za śmierć ofiary?
• gdzie doszło do śmierci?
• dlaczego dana osoba doprowadziła do śmierci ofiary?
• jak zginęła ofiara?
• czym ją zabito?

Każdy z detektywów otrzymuje kilka kart interakcji (ich liczba zależy od liczby graczy), zasłonkę, pisak suchościeralny i planszetkę do notowania swoich spostrzeżeń. Rozgrywka polega na zadawaniu duchowi pytań. W swojej turze gracz zadaje jedno pytanie dotyczące zbrodni (nie może to być pytanie zaczynające się od „Czy…”) np. Kto Cię zabił? / Jak czułeś się w chwili śmierci? / Jaka była Twoja relacja z mordercą? i wykorzystuje wybraną przez siebie kartę interakcji.

Duch odpowiada w sposób wskazany na karcie. Jest tu aż 9 metod. Może to być „krzyk z zaświatów”, czyli wydanie dźwięku (nie słowa), „tabliczka rozmów”, czyli słowna zagadka z wykorzystaniem grup liter na planszy, „pióro” czyli narysowanie jedną linią kształtu trzymając detektywa za nadgarstek itd. Wszyscy mogą notować własne spostrzeżenia.

Gdy w swoim ruchu ktoś będzie już pewny swojej hipotezy, opowiada na głos swoją wersję historii. Duch sprawdza, czy gracz wymienił wszystkie wymagane słowa kluczowe – jeżeli tak, ów gracz i Duch wygrywają grę. Jeżeli tylko część informacji pokryła się z tymi z karty ducha, gra rozgrywa się nadal. Duch informuje jednak potajemnie gracza, ile informacji odgadnął (zdradza tylko liczbę!). Ma też prawo udzielić wszystkim graczom wskazówki używając jednej z trzech własnych kart interakcji.

Każdy z graczy ma tylko 2 próby odgadnięcia historii. Jeżeli nikt nie rozwiąże tajemnicy przed użyciem wszystkich kart z ręki lub jeżeli każdy podejmie już 2 próby zakończone niepowodzeniem, grę wygrywa gracz, który podał najwięcej kluczowych elementów.

---

Paranormalni Detektywi – co jest tu najlepsze?

„Detektyw” i „Kroniki Zbrodni” mocno podniosły poprzeczkę w gatunku gier detektywistycznych, głównie za sprawą jakości wykonania i immersji związanej z przeżywaniem fabuły oraz interakcjami w aplikacji. O ile jednak tam nacisk położony był na uważne czytanie i wyciąganie wniosków, tak tutaj główną frajdę stanowi interakcja z drugą osobą, czyli duchem. „Paranormalni detektywi” to coś świeżego zarówno pod względem pomysłu jak i wykonania.

Choć gramy dużo w gry imprezowe, to osobiście spotkałam się tylko z dwoma interakcjami wykorzystanymi w „Paranormalnych Detektywach”: pantomimą (tu ładnie nazwaną „Nawiedzonym lustrem”) oraz wydawaniem dźwięków. Cała reszta to absolutny sztos! Są tu np. „Sznury Wisielca”, czyli dwa druciki, które duch może układać w jakiś kształt. Jest „Dotyk ducha”, czyli „rysowanie” palcem po plecach drugiej osoby (kocham to :D), jest wspomniane już rysowanie ręką innego gracza, a także karty tarota i sprytny duchomierz, czyli tabliczka z suwakami dotyczącymi kilku określeń (wielkości, wagi, szybkości, wieku, koloru itd.).

Nawet jeżeli niektóre rzeczy mogą nam się kojarzyć z innymi grami (np. Duchomierz przypomina nieco rozwiązanie z „Konceptu”), a karty tarota na odczepnego można skojarzyć z „Imago”, to i tak tutaj mają one swój styl i są świetnie wpasowane w temat. Jak tu nie uśmiechnąć się, czytając np. przy opisie „Pióra”, że „Jeżeli linia zostanie przerwana, detektyw traci kontakt z duchem, co kończy dalsze rysowanie”. Wow!

Już pominę nawet aspekt całej stylistyki, bo widzicie sami na zdjęciach, jak bajerancko to wszystko wygląda. To jest klasa sama w sobie! Wszystko ze sobą współgra i wywołuje wyłącznie pozytywne emocje. Ja po otwarciu pudełka przeżyłam niesamowite podekscytowanie i to nie tylko dlatego, że ubóstwiam historie o duchach.

„Paranormalni Detektywi” mają zasady, które da się wytłumaczyć w minutę, co jest pożądane w grach imprezowych. Twórcy zadbali nawet o to, by historie, które dotyczą dużej przemocy, narkotyków czy seksu miały odpowiednie oznaczenie, więc grając z młodszymi graczami (pamiętajcie, że to i tak gra od 12 roku życia!) można łatwo te sprawy pominąć.

Sama rozgrywka jest przezabawna, wymagająca dużej kreatywności, zwłaszcza od Ducha, który często ma naprawdę ciężki orzech do zgryzienia. Jak tu bowiem narysować komuś na plecach, że chodzi o zdradę? Jak z dwóch drucików przedstawić „mafię”? Oczywiście detektywi także muszą dużo kombinować, by wybrać właściwy rodzaj interakcji i zadać odpowiednie pytanie. Nie można przy tym powiedzieć, że jakaś metoda jest łatwiejsza od innych, bo tu znów wchodzi kwestia myślenia abstrakcyjnego i skojarzeń.

Na przykład, jeżeli odpowiedzią jest „woda”, a detektyw wybiera „krzyk z zaświatów” duch może wydawać szum, jaki kojarzy mu się z oceanem, ale reszta graczy zinterpretuje to jako wiatr albo huragan. A jak wyklepać komuś na plecach „pianino”? Udawanie, że gra się na klawiszach wydaje się teoretycznie proste, ale takie losowe „plumkanie” może kojarzyć się komuś z deszczem, a nie instrumentem. A gdyby tak uderzyć w takt piątej symfonii Beethovena („ta da da dam”)? :-) Czaicie bazę?

---

Paranormalni Detektywi – co warto wiedzieć przed zakupem

Na pewno przymierzając się do tej gry, będziecie mieć kilka pytań. Mam nadzieję, że rozwieję poniższymi wypowiedziami Wasze wątpliwości.

– Czy jest to gra jednorazowa?

W pewnym sensie – tak, ale wystarczy Wam ona na bardzo długo. W pudełku znajdziecie 28 kart historii. Rozwiązanie jednej sprawy to ok. 30-45 minut gry. Gdy poznacie już te historie to raczej będziecie już pamiętać ich wyjaśnienia, więc z tą samą ekipą nie zagracie, chyba, że po bardzo długim czasie. ALE, gdy już rozwiążecie je wszystkie, to możecie pobrać bezpłatną aplikację z Google Play lub iOS, gdzie autorzy przyszykowali kolejne sprawy (jest ich tam na ten moment 35). To powinno Wam razem wystarczyć na spokojnie 50 posiedzeń. Póki co aplikacja jest w języku angielskim, ale pewnie Lucky Duck Games wkrótce ją przetłumaczą na polski. Bardziej kreatywni gracze mogą także sami opracować własne historie – tutaj nic nas przecież nie ogranicza.

– Czy sprawdzi się w gronie obcych sobie ludzi?

Oczywiście! Wiedza na temat współgraczy nie jest tu w ogóle wymagana, choć bliskie nam osoby mogą mieć z nami wspólne skojarzenia, co teoretycznie ułatwi grę. Nie martwcie się także, jeżeli nie czujecie się komfortowo, gdy ktoś obcy Was dotyka. Interakcje wymagające fizycznego kontaktu, można zastąpić innymi.

– Czy konieczna jest większa ekipa, czy można też grać w dwójkę?

Jak zwykle w grach imprezowych sprawdza się reguła „im więcej graczy, tym lepiej”. Grałam jednak również w trybie dwuosobowym i gra na pewno nie traci na mechanice, choć jest zdecydowanie łatwiej. Wszystkie interakcje zachodzą bowiem wobec jednej osoby, a czas rozgrywki także się skraca do ok. 20 minut. Okazjonalnie można sobie od czasu do czasu tak zagrać w parze, ale jeśli planujecie grać wyłącznie we dwójkę, radzę jednak skierować się w stronę typowych gier detektywistycznych np. „Detektywa”.

– To bardziej gra detektywistyczna, czy kalambury?

To bardzo sprytne połączenie obu gatunków. Klimat kryminalny jest wyczuwalny, ale nie jest tu tak poważnie jak w „Detektywie” czy „Kronikach Zbrodni”. To przede wszystkim gra imprezowa, w której tak naprawdę mało kto zwraca uwagę na punkty – liczy się fun z samej rozgrywki.

– Dopiero zaczynam przygodę z grami planszowymi. Czy sobie tu poradzę?

Tak! „Paranormalni detektywi” to bardzo prosta do wytłumaczenia gra. Mogą tu jednak wystąpić dwa problemy. Przy pierwszej grze bardziej nieśmiali detektywi mogą nie wiedzieć jak formułować swoje pytania. Polecam wtedy zacząć od tych oczywistych, dotyczących bezpośrednio danego słowa kluczowego np. „Kto Cię zabił”? Jak najbardziej są tu one dozwolone.

Drugi problem dotyczy kwestii interpretacji odpowiedzi detektywów. Duch ma na swojej karcie opis historii oraz słowa kluczowe wraz z ich synonimami. Czasem jednak zaakceptowanie prawidłowej historii nie jest oczywiste. Np. detektyw może powiedzieć „Myślę, że zmarłeś w wyniku braku tlenu, chyba przez uduszenie.” Jeżeli słowem kluczowym jest „utonięcie”, a nie „brak tlenu” duch nie powinien uznać takiego słowa, choć teoretycznie jedno wynika z drugiego. W takich przypadkach duch musi zdać się na swoją intuicję.

---

Paranormalni Detektywi – Podsumowanie

„Paranormalni Detektywi” to jedna z najbardziej oryginalnych i pomysłowych imprezówek. Pozwala kreatywnie poszaleć, pośmiać się ze swoich skojarzeń, ale też daje dużą satysfakcję z rozwiązanej sprawy.

• Sprawdź aktualną cenę „Paranormalnych Detektywów”

Najwyższych lotów wykonanie i zaskakująco dobra cena to też atuty, wobec których nie można przejść obojętnie.

Za udostępnienie gry do recenzji dziękujemy Lucky Duck Games

Sprawdź nasz ranking gier imprezowych