At the Office – recenzja

„At the Office” zaskoczyło mnie całkiem spoko oprawą, gdy odkryłam, że są tam narysowani… pracownicy Trefla! Jaki fajny pomysł i jednocześnie pamiątka dla zespołu! Instrukcję połknęłam błyskawicznie i to jeszcze w trudnych dla mnie targowych warunkach, gdzie co chwila ktoś wybijał mnie z koncentracji. A mimo to w mig pojęłam zasady i nie mogłam doczekać się, gdy wrócę do domu i zagram z rodziną. 

U nas wszyscy kochają wykreślanki, a ja chyba najbardziej, więc zwykle mam wysokie oczekiwania i nie łatwo mnie zauroczyć. Ale moi drodzy, czy Reiner Knizia może w ogóle zawieść? „At the Office” ma elegancką mechanikę, która wymaga od nas planowania i ciągłego przeliczania korzyści – to wcale nie jest tak, że wypadnie wysoka suma to dajemy na samą gorę, a te niskie na dół, bo choć bonusy za zwierzchnictwo są iście kuszące (w idealnej sytuacji mogą dać extra aż 60 punktów), to te za kompetencje też niczego sobie, a jak jest się tylko o jednego pracownika do bonusu za kolor to już w ogóle trzeba rozmyślać, co się w tym momencie opłaci najbardziej. 

Świetnym motywem jest też to, że biała kość jest cenna, bo nie dosyć, że jest jokerowym kolorkiem to można ją sumować, ale nie korzystanie z niej też odpali nam bonusik (o ile szczęście nam dopisze ;)). Paradoksalnie choć jest to kościanka, więc gra z założenia losowa, to wcale nie czuję w niej, by o wygranej decydował tylko fart, co właśnie moje własne skille. Jasne, jest tu może i wyczuwalne push your luck, ale bardzo, bardzo zgrabne i dodające emocji. Może i nie ma tu takiej adrenaliny jak we wspomnianym „Lost Cities”, ale i nie ma też tej frustracji, gdy żadna z kości kompletnie nie pasuje.